دوستي

د دوبي شپې  ورځې وې. تاکونه ګڼ را رسېدلي و. مازيګر و. زه په غوجل کې وم. ادې ته مې په ستل کې اوبه وړې وې. غوا لوشلو ته يې په کار وې. غټ لالا د حجرې له وره  سر  رايستلی و . په زوره يې را نارې کړې:

-         پاتو! هې پاتوګۍ! ماښام  حجره تېاره که، مېلمانه راځي.

-         ښه لالا

زما ځواب يې لا پوره نه و اورېدلی چې په ورېندار يې تر هغه هم په  لوړ غږ امر وکړ.

او تا ته وايم، د مېلمنو ډوډۍ هم بايد سمه وي. چرګ حلال که!

د ادې د غوا لوشلو اواز و پو نه شوم چې ورېندار څه ورته وويل. نو څه به يې ويلي وي. هماغه همېشنی ځواب به يې ورکړی وي. “دا دی دستي به يې وکړم.”

ادې د غوا لوشل خلاص کړل خو له ځانه سره بنګېده.

زما د شيدو ستل ته پام شو، نيم و، پوه شوم چې ادې ولې له ځانه سره خبرې کولې.

غوا کمې شيدې کړې وې.

نو خود به يې کولې سهار او ماښام لوشل کېده.

زما له وسه هسې هم څه نه و پوره. اوپاش مې واخيست، حجرې ته لاړم. غټ لالا لا په حجره کې و.

  څه  يې  پاکول. ټکه ټوکه يې ختل. ټکا يې په غوږو ښه نه لګېده. ری مې  پرې ونه واهه.

د حجرې سوپه مې اوپاشي کړه. هوا ډېره ښه لګېده. له اوپاشي  وروسته د خاورې بوې را پورته شو. د خاورې بوی مې خوښ و.

-         حجره پاکه شوه. کټونه مې خواره کړل. د اودسونو اوبه مې هم تيارې کړې. چې کتل مې غټ لالا را ننوت.

-         هر څه سم دي؟

-         هو لالا

-         تکيې ټولې پوره دي؟

-         هو لالا

-         کومه دې چې هر څه سم دي؟ چلم کومه دی؟

زړه مې ټوپ کړل. بېرته مې ژر وويل، تازه کولو ته مې کور ته يووړ

-         ښه اوس لاړه شه!!!!

په زړه کې مې  وويل، نن لکه چې د کلي د چلميانو وار دی.

کورته راغلم. وريندار د  ادې هغه غټ سپين چرګ حلال کړی و. له نغرو سره په لګن کې پروت و.

زما په ليدو يې را غږ کړل:

-         چرګ لا نه دی سپين شوی.

پوه شوم چې ماته وايي بڼکې ترې لېرې کړم. ادې او خور بي (بي بي) په تناره کې ډوډۍ پورې کولې. زه هم ورغلم. له نغرو سره مې په چرګ پاکولو پيل وکړه.

د چرګ بڼکې په وچه نه وتې. په پټه مې د نغري پر سر له تور غټ چای جوش نه  ايشدلې اوبه پرې تويې کړې. له ادې ورېدم. هغه تل د چرګ نه په وچه بڼکې باسي. نه پوهېږم وايي که اوبه پرې واچول شي مکرو کيږي.

ورېندار ژر ژر د ديګ مساله تياروله. ادې درې تنوره ډوډی پخه کړې وه.اوس يې د چای لپاره چای جوشونه تناره ته کښته کول. ما هم د چرګ وروستۍ بڼکې لېرې کړې. نور ورېندار پوهېده او کار يې.

زه حيرانه وم چې څوک به راځي. بيا مې  ويل څه ماغزه خرابوې. بيا به د کلي د مشرانو جرګه  د کومې خبرې فيصله کوي.

-         نو د دې خبرې يې له ما سره څه؟

-         . زړه مې بدې ګواهانې ولې ورکولې؟

 يا به شايد ما په زړه تر بل هر چا ډېر باور کاوه. څه چې به په کې وګرځېدل، ما به ډېر سوچ پرې کاوه. څنګه به  مې نه کولای يوازېنی ملګری مې و. تل يې رښتيا ويلي و. تر اوسه يې هيڅ خبره غلطه نه وه را ختلې.

ماخوستن ا‌ذانونه شوي وه. ورېندار د شړومبو په ژورو کاسو کې ډوډۍ ميده کړه. ادې له پټو نه را وړې ګندنه او تره تېزک پاکول. ما خپله هميشنۍ وظيفه کوله. د اوبو لپاره د منګيانو او جامونو تيارول. دادا خو د منګي له يخو اوبو نه بل څه نه څښل.

 رښتيا دادا،  مې ټوله ورځ نه و ليدلی. اوس مې نوره هم د مېلمنو په اړه د زړه تلوسه ډېره شوه. سودا را سره وه چې د مېلمنو به څنګه پته لګوم. ما په همدې سوچ کاوه. چې غږ مې واورېد:

-         شکر دی خدايه چې هر څه په وخت وشو.

 ورېندار وه، څنګ ته مې کښېناسته. پښې يې وغځولې، تکيه يې ووهله. ما ته دا ښه موقع ښکاره شوه. ورو ترې پاڅېدم. د حجرې خواته روانه شوم. په نغري کې بل اور لږه رڼا کړې وه. شايد ورېندار د چای په خاطر چای جوش اېښی وه. د حجرې او کور تر منځ د توتو ونې ته ورسېدم. نه پوهېدم څه وکړم. د غټ لالا  له وهلو نه د پټېدو ځای را ياد شو. د توتو ونه ښيم. د چر مښکۍ په شان ور وختم.

اوس نو هر څه راته معلومېدل. حجره له سړو ډکه وه. بر سر ته مې يې پام شو. شمال خان په سره تکيه ډه ډه وهلې وه. پښو ته يې د غټو سترګو سړی ناست و. ورسره څنګ ته ټوپکې ايښې وې. دادا يې  مخامخ ته پر بل کټ ناست و. چارپېره ترې نور مشران ناست و.

دوستي دوستي څه يې ويل. کومه دوستي. زه چې څومره پوهېدم دوی په يو بل کې مرګونه کړي وه. د  ادې له خولې مې اورېدلي وه. د زړه ټوپونه مې تر غوږو را رسېدل.را ياد شو د شمال خان د زوی له مرګه وروسته هم حجره خالي نه پاته کېده.

-         نو د ده زوی به زموږ کوم چا وژلی وي؟

-         چا؟ غټ لالا؟

-         نو دا دوستي لا کومه پاتې ده؟ دا کومه نوې دوستي ده؟

-         موبارک شه!!

-         شيريني در واخلې!!

ژر مې سوچونه پرېښودل، د کټونو په منځ کې مې سور  دسمال ته پام شو.

-         لاسونه سره پورته کړئ دعا وکړئ.

-         الله دې د دې خير کار په برکت د دواړه کورنيو تر منځ د دوستۍ تار وغځوي.

زه پاس په ونه کې پاتې شوم .