تېښته

په هغه بل دهليز کې مې يوه نوې څېره وليده.له نورو بنديانو ښځو سره ناسته وه. په نکريزو سره، کوت کوت وېښتان يې شاته په غټه چوټي کې چوټي کړي وه. لاسونه يې تر زنې لاندې يو پر بل ايښي وه. په رنګ سپينه وه. په عمر ښايي تر ۱۵ کلونو نه وه اوښتې. نورې بنديانې ترې بر سر ته د حلقې په څېر لمر ته ناستې وې. ما په خپل دهليز کې د موسسې په ماشين کالي ګنډل.

- امرې را سپارلي وو.

د سرو ويښتانو نوې راغلې نجلۍ لا هم هماغسې ناسته وه. ليده مې چې بسو ګۍ ورپاسېده. په ننګرهار کې د څو موټروانانو په وژنې تورنه بسوګۍ يادوم. په زوره يې نوې نجلۍ ټېل وهله. نجلۍ شاته پر ځمکه ولگېده. پاس يې بسوګۍ ته وکتل. بسوګۍ خپلې سترګې پرې را و ايستې. په غصه يې ورته وويل:

-        دا  دې څه د پلار نيکه کور نه دی. څوک به دې وژلي وي چې بند ته يې را وستې يې.

د نجلۍ په غټو سترګو کې اوښکې مرغلرې شوې. را ونه څڅېدې.

خپله لور پلوشه را ياده شوه. کټ مټ هغسې بې ژبې راته ښکاره شوه.

د زړه له درده مې سوړ اسوېلی و ايست. نجلۍ لا هم په ځای ناسته وه. بېرته مې د ماشين ستنه په ټوکر را کښته کړه، څرخ مې يې وڅرخاوه. نجلۍ مې له سترګو نه پنا کېده.

زړه مې پوښتنې را نه کولې.

-        دې ماشومې به څه کړې وي؟

-         ولې يې دلته را وسته؟ دلته خو هغه خلک راځي چې مرګونه يې کړي وي، په لويو جرمنو تورنې وې. لکه بسوګۍ.

يوه بجه کېدونکې وه .څرخ مې ودراوه. د ډوډۍ وخت و. ما خپل لوښی له ځانه سره واخيست. له نورو ښځو سره په کتار کې ودرېدم.  نجلۍ تر ما مخته وه. ټولو ډوډۍ اخيسته  خپلو ځايونو ته تلې.

ما هم په منډه خپل لوښی د زندان د پخلنځي په کړکۍ کې کېښود. نن هم لوبيا او سپينې وريجې وې. زړه کې مې وويل:

-        د دې ډوډی نه خو يې نه خوراک ښه دی.

څه به مو کړي وای. د بسوګۍ خبره د پلار نيکه کور خو مو نه و. زندان و. 

 ما له ځانه سره بحث پرېښود. شاوخوا مې وکتل. نجلۍ هم  لکه چې لار ترې ورکه وه ها خوا دې خوا کتل. رنګ يې ژيړ اوښتی وه. اوله غرمه يې وه . شايد کور ور يادېده يا يې د بسوګۍ له ډاره رنګ بدل شوی و.

ور نارې مې کړې:

-        لورې راځه زه او  ته به يو ځای کښينو.

نجلۍ شاته را وکتل. ګومان کوم زه هم ورته د بسوګۍ په شان خطر ناکه ښکاره شوم. زړه نا زړه يې سر وخوځاوه.

زما دهليز ته ولاړو. پر دې غاړې لمر نه لګېده. د نجلۍ شونډې له يخنۍ بانجاني اوښتې وې. رېږدېدې.

-        تودې وريجي خولې ته واچوه. تودې به شي.

نجلۍ لکه ګونګۍ د سر په اشاره (ښه) وويل.

ما خپل لوښی پاک کړ. دې لا تر اوسه هماغه اوله ګوله په خوله کې خوځوله.

ترې ومې پوښتل:

-        نوم دې څه دی؟

-        فرشته

-        فرشتې لورې ټوله ډوډۍ وخوره چې وږې نه شې. تر ماخوستنه بيا نوره نشته. دا خو زندان دی لورې.

-        ښه

زړه مې غوښتل وپوهيږي دا ماشومه دلته ولې را وستل شوې.

-        لورې دلته څه وخت راغلې؟

-        ماښام.

د نجلۍ له لنډو ځوابونو  پوهېدم چې نه غواړي په هغه څه چې تېر شوي خبرې وکړي. تياره زما پلوشه وه. هغه به چې هم کله خواشينې وه، خبرې به يې يا نه کولې او يا به لږه غږېده.

زړه مې ضد کړی و. غوښتل يې د ځوانې فرشتې په ګناه پوه شي. و مې پوښتل:

-        زويه ولې يې دلته راوستې؟

د نجلۍ له سترګو لکه سېلاب اوښکې را وبهېدې. سترګې يې د زرکې په شان سرې  شوې.

ما په زړه پورې ونيوله. زړه مې نری شو. خپلې اوښکې مې نه شوای ټينګوای. ټينګېدای هم نه. اخر زه هم  ښځه وم. همدومره لور مې درلوده.

سترګې مې يې د خپل څادر په پيڅکه پاکې کړې.

-        بس که لورې ژاړه مه. خدای ته صبر وکه. الله دې مو هغه دنيا را سمه کړي.

-         

فرشتې سړه ساه واخيسته، خپله کيسه يې راته پيل کړه.

-        ۱۲ کلنه وم. پلار يوه سړي ته ورکړم. هغه تر ما ډېر مشر و. له سړي سره مې ناسته پاسته نه وه خوښه. خواښې مې له ځانه سره بيدولم. ويل يې تر پيغلتوب وروسته به دې له خاوند سره يو ځای شې. زما دا هر څه نه و خوښ. له مجبورۍ مې سر ورته خوځاوه. د کور ټول کارونه مې کول.د تناره ډوډۍ مې نه وه زده. څو وارې مې د ډوډۍ سره لاسونه وسوځل. هر کار چې به رانه خراب شو. سړي او خسر به مې پرې وهلم. يو ځل يې له بامه را وغورځولم. لمر ولاړ و چې د ځايونو اوارولو ته ختلې وم. بام ديوالونه هم لرل. هسې مې د کور واک دارانو بانه لټوله. شايد غصه په دې وه چې زه لاتر اوسه نه يم پيغله شوې.

ماته د فرشتې خبره ريښتيا ښکاره شوه. په نجلۍ کې يوازي هډوکي وه. رنگ يې د کورکمنو په شان ژیړ و. يوه څاڅکې وينه په کې نه ليدل کېده.

فرشتې خپل بدن را وښود. پښتورکي يې تک شنه وو. زه يې کيسې ته غوږ وم:

-        کوڅۍ يې را نه په تناره کې وسوځلې. دا وګوره دا وېښتان مې تر دې هم ډېر و. زه نوره له وهلو ټکولو ستړې شوې وم.

-        نو بيا دې څه وکړل؟

نجلۍ غلې شوه. زړه مې ويل  دا ماصومه قتل نه شي کولای.

هه ترې را وتښتېدم...